 |
| Het declameren van een poëzietje Ketje Grassin: daar was moeder ook een crack in. |
Bij slecht weer speelden we binnen met de kaarten. Voor grof geld. 't Is te zeggen: voor halve franken en stukjes van 25 cent, verzameld in zo'n metalen sigarendoosje van Willem II.
De term quality time was nog niet uitgevonden en dus waren vader en moeder ontslagen van de morele plicht om voldoende speelminuten door te brengen met hun kinderen. Zij hadden het al druk genoeg: ze moesten zich ook na de officiële werkuren uitsloven, thuis. Met wassen en plassen en kuisen en klussen. Met fruit conserveren en confituur produceren. Met groenten pasteuriseren en kleren repareren.
En toch bleven wij niet altijd verstoken van kinderanimatie. Die was misschien veel minder frequent dan wat vandaag als 'de norm' wordt beschouwd, maar ze was wel origineel.
Moeder toonde zich een meester in drie dingen. Films navertellen was er één van. Op zondagochtend, aan de ontbijttafel, nadat we de avond voordien, meedogenloos, in het midden van de zaterdagse tv-film naar bed waren gestuurd. Zo'n navertelling van het gemiste cinematografische verhaal gebeurde in geuren en kleuren, trouwens, en duurde steevast een stuk langer dan de film zelf.
Op onze rug tekenen, dat deed ze ook. Zonder potlood of stift, uiteraard. Gewoon met de blote vinger - dat hielp ook tegen uksels. En wij moesten dan raden welke imaginaire afbeelding ze had gecreëerd.
Waar ze nog een crack in was? In het declameren van een van de Brusselse poëzietjes van Ketje Grassin.Van e giel klaa mooëzeke en van een fleske konjak. Wij lieten haar dat ontelbare keren voordragen – uiteraard mét imitatie van het hoge stemmetje van de oorspronkelijke uitvoerder.
Zo'n schamel kinderanimatie-aanbod zou voor kinderen vandaag voldoende aanleiding zijn voor een rechtszaak bij het Europees Hof voor de Rechten van de Mens. Kinderverwaarlozing, zo zou de aanklacht luiden. Maar de klagers zouden dwalen. Omdat ze zelf nooit de geneugten hebben mogen ondervinden van een rugtekening. Of van een grappig gedeclameerd poëzietje over een muizeke en een fleske cognac. Ik wil die kinderen er bij gelegenheid nochtans graag alles over vertellen. In geuren en kleuren. Op een zondagochtend. Aan de ontbijttafel.
---
Lees meer over de kleine kantjes en het grote hart van Simonne:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten