Het jongetje heeft een opvallende afwijking naar links.
Hij belandt steevast in het maïsveld.
Dat maakt dat hij wel zacht valt.
En dat hij er geen littekens aan overhoudt.
 |
| De beruchte Strobbe-broers die in film én boek hun Aalsters dorp onveilig maken. |
Het is een simpele maar ook pakkende en symbolisch veelzeggende scène die de film De helaasheid der dingen afsluit. De prent schetst een hilarisch maar tegelijk schrijnend beeld van de rauwe onderbuik van de samenleving in en rond de stad der Ajuinen, waarin de (fictieve) schrijver Gunther Strobbe - alter ego van auteur Dimitri Verhulst - opgroeide. De superlatief van 'marginaal' is, zo blijkt, niet voor niets 'margin-Aalst'.
Waar hij zelf zwaar getekend is door zijn armoedige jeugdjaren en het rijkelijk met bier overgoten milieu waarin hij is opgegroeid, doet het hoofdpersonage zijn nochtans niet gewenste zoon (en meteen ook het verhaal) uitgeleide door hem op twee wielen te leren fietsen. Hoewel de schrijver zelf jaren eerder zonder veel medelijden - met meer slaag dan eten - in de dieperik van het echte leven werd geduwd, behoedt hij zijn eigen bloed enkele tientallen jaren later voor al te veel valpartijen en bijhorende littekens.
Zelf heb ik weinig of geen littekens aan mijn jeugd overgehouden. Letterlijk noch figuurlijk. Mijn huid bleef jarenlang - op de vele eczeemkloven en krabwonden na - ongeschonden.
 |
| Het kofferdeksel heeft me genekt. |
Tot ik vier jaar geleden op een maandagmorgen, bij terugkomst van een folky zomerfestival in de Westhoek, iets uit de koffer van mijn Chrysler PT Cruiser haalde. Nog enigszins verdwaasd door de ochtendlijke vroegte en de roes van het geslaagde muzikale weekend, klopte ik het hoge kofferdeksel dicht, niet goed beseffend dat ik er zelf nog gedeeltelijk onder stond. Gevolg: een hevig bloedend gat in mijn voorhoofd dat met enkele draadjes moest worden gehecht.
Het litteken zit ondertussen gelukkig grotendeels verscholen in één van de zich snel voortplantende rimpels onder mijn al lang verdwenen haarlijn.
Pijn doet het niet meer. Het ukselt wel nog af en toe.
