Brief richting Spanjestraat

Mijn lijstje was niet zo lang. Nauwelijks meer dan een half vel papier nam het in beslag. De brief was keurig geschreven, met sierlijke letters op kwaliteitsvol papier. En het geheel was beleefd én duidelijk verwoord.

Mijn lijstje had ook niets van hebben-hebben-hebben. Oké, het blonk evenmin uit in altruïsme: alles wat ik vroeg was enkel en alleen voor mij bestemd. Maar het getuigde niet van een verregaande vorm van materialisme of zo.

Karakter

Als ik droom, en die droom speelt zich af in een huis, dan is het steevast dát huis. Het ouderlijke huis waar ik het overgrote deel van mijn jeugd heb doorgebracht. Het huis aan de spoorlijn waar ik (nu ja) 'groot' ben geworden. Het grote huis waarin ik terechtkwam toen ik bijna 4 was. Het vertrouwde huis dat ik heb verlaten toen ik bijna 24 was.

Fietsster aangereden

Een fietsster werd zaterdag omstreeks 21 uur aangereden door een personenwagen aan de Leo Gheeraerdtslaan in Aalst. De oorzaak van het ongeval is voorlopig onduidelijk. De fietsster werd de lucht in gekatapulteerd en belandde met een harde smak op het asfalt. Haar fiets werd een twintigtal meter meegesleurd door de aanrijdende wagen. Het slachtoffer werd ter plaatse verzorgd alvorens ze afgevoerd werd naar het ziekenhuis in Aalst.

Het zoveelste faits diversberichtje in de zoveelste maandagkrant. Zoals de honderden artikeltjes over ongevallen en gebroken armen en benen die ik als eindredacteur zelf al in de krant zette (de eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat ik me bij het overtikken van bovenstaande zinnen uit Het Laatste Nieuws heb moeten inhouden om niet redigerend op te treden - dat heet dan 'beroepsmisvorming').

Stukjes als dit vind je haast dagelijks in de krant, steevast in de kolom, rechts of links, als het ware in de marge. Alsof het om eerder marginale feiten gaat. Om feit-jes.

Tot zo'n bericht binnendringt in je eigen wereld. In je eigen familie.

Een eeuwigheid

Pootje lap. Dat is altijd lachen, gieren, brullen. Hoe harder de gelapte neergaat, hoe groter de hilariteit bij de lappers. En terwijl het slachtoffer zo snel mogelijk probeert recht te krabbelen, een meestal hopeloze poging onderneemt om te doen alsof er niets aan de hand is en haastig rondom zich kijkt in de hoop dat er niet té veel lachebekken getuige waren van het voorval, zijn de pestkoppen al verdwenen, op zoek naar een ander slachtoffer, of aan het broeden op een volgende 'goeie grap'.

De schapen zijn geteld

In Vlaamse velden kleuren

papavers bloedend rood

staan kruisen stil te treuren

in kleigrond neergepoot

Met honderd bloementuilen

begraven we ‘t verdriet

in diepe modderkuilen

Vergeten doen we niet!