Herman is zijn naam. En Herman stinkt!
We hebben hem niet zelf uitgenodigd. Hij is ons een beetje opgedrongen. Door een vriendin. Na de koffie als afsluiter van een nazomerse barbecue in haar gezellig stadstuintje. Daar dook hij plots op, Herman. De vriendin in kwestie had hem al een dag of tien in huis en vroeg of wij op onze beurt een tijdje voor hem wilden zorgen.
Waren we al wat beneveld door de fruitige rosé waarmee we eerder die avond het geroosterde vlees vlotjes hadden doorgespoeld? Of was het toch een beetje hovaardige trots die de bovenhand nam, omdat het voorstel appelleerde aan een soort van grootmoedig altruïsme dat ons impliciet werd toegedicht?
In ieder geval: we hebben Herman bij nachte mee naar huis genomen. Als logé. Tijdelijk, uiteraard. Dat blijf ik hopen. Want Herman stinkt, dus.
't Is een aandachtszoeker, Herman. Hij heeft nogal wat zorg nodig. En eten, zo nu en dan. Maar dat tot daar aan toe. We delen graag wat we hebben. Toch is de aanwezigheid van onze opgedrongen gast al na een paar dagen een bron van ergernis. Niet wegens de ons al zo schaars toebemeten tijd die hij opeist, noch door de onderhoudskosten die hij veroorzaakt. Het is de geur die hij verspreidt.
