Twieë druppels water

Ik had hem 'peter Steenweg' kunnen noemen, 'peter Drukkerij' of 'peter René'. Maar het werd gewoon 'peter'. 'Mijn' peter.

De peter waarvan ik welgeteld drie foto's heb:

• eentje waarop hij assisteert bij mijn doopsel, goed 45 jaar geleden
• eentje waarop hij naast mij aan de feestdis zit ter gelegenheid van mijn plechtige communie, in 1981
• en eentje van hem al speechend, tijdens de première van mijn eigen liedjesprogramma, eind 1998

Tot zover de tastbare herinneringen, al zitten er nog veel meer beelden opgeslagen op de harde schijf van mijn brein...

Jongerenwoordenschat

Ik liet er mij eerder al over uit, over de toenemende insijpeling van Engelse termen in het Nederlands. Niet dat ik mij er zomaar wil bij neerleggen - ik krijg er nog steeds de vliegende uksels van - maar de evolutie lijkt niet te stoppen. Niet alleen in het bedrijfsleven wordt meer en meer Nederengels gesproken, ook de jongerentaal is dezer dagen rijkelijk doorspekt met woorden en uitdrukkingen die uit de Angelsaksiche cultuur kwamen overwaaien.

Wat hieronder volgt, is een getuigenis van een ervaringsdeskundige...

Obelix en de pannenkoeken

Regen. Véél regen. Dat is dé reden waarom heel wat mensen Bretagne vaak al bij voorbaat schrappen van hun lijstje met potentiële vakantiebestemmingen. Het is het grootste vooroordeel waarmee de Bretoenen zelf de spot drijven, onder meer op de talrijke grappige postkaartjes die in dit meest westelijke 'uitsteeksel' van la douce France te koop worden aangeboden.

Tijdens ons recentelijk verblijf rond de golf van Morbihan zijn we welgeteld 20 minuten geplaagd geweest door hemelvocht. Het zuidelijke deel van Breizh, zoals deze regio in het plaatselijke taaltje wordt genoemd, krijgt naar verluidt jaarlijks zo veel uren zon als de Azurenkust. En al die stralen hebben wij met graagte op onze bleke huid laten schijnen.

Café des Sports

Een van de 'places to be'
in Groot-Bijgaarden.

Een pittoresk dorpsplein, een lelijke indrustriezone, een verborgen kasteeltje, een drukke verkeerswisselaar én Café des Sports aan het station. Ziedaar wat jarenlang de bekendste troeven van Groot-Bijgaarden waren. Tot vorige week hoorde ook de redactie van Het Nieuwsblad in dat rijtje thuis. Precies 35 jaar lang heeft een van de grootste Vlaamse kranten - samen met haar kwaliteitszus De Standaard - van daar uit de actualiteit verslagen en het nieuws gemaakt.

Terug van weggeweest

Zo nu en dan durft een mens al eens te verdwijnen - zij het niet in de plooien van de geschiedenis, dan wel achter en onder bergen dossierwerk. Het is me recentelijk ook overkomen. Maandenlang was ik nauwelijks nog te spotten op de sociale radar en werd ik, willens nillens, in een bureau-isolement gedwongen, met niet veel meer dan een laptop als 'beste (gelegenheids)vriend'. Tijdens en buiten de werkuren. 's Avonds en op weekenddagen.

De enige letters die nog uit mijn (computergestuurde) pen vloeiden, vormden samen vooral Engelse woorden en zinsconstructies - al werden mijn teksten achteraf gelukkig nog geredigeerd door een native speaker, kwestie van het Herman Van Rompuy-aanse Eurenglish er wat uit te filteren. En ja, I know, ik schreeuwde het eerder al van de daken, dat ik niet bepaald een grote fan ben van de taal van Shakespeare, tenminste als het aankomt op een toenemende insijpeling van Engelse termen in het Nederlands, maar deze keer had ik geen keuze. Om het met een door de meeste politici gebruikte (of misbruikte?) boutade te zeggen: 't was de schuld van Europa.

Tandenborstelmaffia

Niet dat ik een complotdenker ben, maar van één ding ben ik wel overtuigd: de tandenborstelmaffia bestaat. Wat meer is: ze is alive and kicking en ik ben een gewillig slachtoffer in de handen van deze meedogenloze camorra-lieden.

OralB, Philips, Braun... Ze hebben een lucratieve combine gesloten met de belangrijkste elektriciteitsproducenten én met het verenigde tandartsengild. Zelfs de fabrikanten van oplaadbare batterijen gaan in deze niet vrijuit.

Niemand eerder stelde deze bedenkelijke Cosa Nostra-praktijken al aan de kaak - laat staan dat de betrokkenen hierover ooit al aan de tand werden gevoeld. Zelfs onze eigenste rooie regerings-Don Quichot Johan Vande Lanotte - die nochtans al succesvol ten strijde trok tegen de hoge energie-, gsm- en internettarieven - heeft met betrekking tot deze materie het haar op zijn tanden nog niet laten zien. En dus zeg ik, Emile Zola-gewijs: j'accuse!

Goed gezelschap

Het was zo'n half jaar geleden dat ik nog in onze parochiekerk was geweest. Voor de begrafenismis van onze buurman. Maar nu was de aanleiding prettiger: een midwinterconcertje.

Veel dichter bij je huis kan cultuur niet komen wanneer je amper enkele honderden meters moet lopen om je vervolgens zo'n anderhalf uur lang te laten onderdompelen in een bad van sfeervol gezang.

Jorunn en Annelies (2de en 3de van link op de 2de rij) én Soetkin Collier 
(3de van rechts onderaan): ik (helemaal links onderaan) verkeerde 
in goed gezelschap in augustus 1996. 

Bahamontes

Een beetje verweesd en troosteloos. Met zichzelf geen blijf wetend. Ietwat verveeld en lusteloos. Zo voelt een rechtgeaarde wielerliefhebber zich wanneer de oktoberklassieker van de vallende bladeren in Lombardije alweer zijn beslag heeft gekregen en de volle drie maanden tot het begin van het nieuwe wielerseizoen als een grote, gapende leegte voor hem liggen.

Aftellen is dan het enige wat de homo cyclisticus nog rest. Aftellen. En wachten. Ondertussen wat verstrooiing zoekend bij het veldrijden, al stilt dat wekelijkse uurtje modderploeteren of wielerschaatsen  in bevroren velden de echte koershonger niet. Daarvoor worden die wedstrijden doorgaans te snel en met te weinig spankracht beslecht, is het peloton der gladiatoren op twee wielen té Vlaams en te klein en het aantal ter zake doende vedetten te dun gezaaid.

Nieuwjaarsbrief

'k Ben al veel te groot geworden
voor een echte nieuwjaarsbrief
voor mijn ouders, mijn familie,
voor mijn vrienden en mijn lief

'k Ben ook niet zo'n grote fan van
goede voornemens en zo
Die beloftes hebben meestal
een laag haalbaarheidsniveau

En dan al die 'beste wensen'...
Ook al zijn ze zo oprecht,
- "goei' gezondheid, veel geluk" -
ik ben er niet echt aan gehecht