Troost zoeken, zo zou ik het niet (meer) noemen. Het begint eerder op verdoven te lijken. Op zelfverdoving. Bedwelmende middelen van dienst zijn dan (de ook al zeldzaam geworden) live-uitzendingen van wielerwedstrijden, dvd's van crime series, en boeken. Veel boeken. Aangevuld met sloten koffie. En af en toe een stom tv-programma waarbij ik het verstand op nul kan zetten.
Zelfverdoving dus. Om nog enigszins te kunnen standhouden in een wereld waarin mensen in héél korte tijd is aangeleerd vies te zijn van mekaar, waarin voorbijgangers met een snotneusje of een kuchje in het beste geval als melaatse maar vaker nog als potentiële moordenaar worden bekeken én bestempeld. Een wereld waarin we mekaars gezicht niet meer kunnen en mogen zien, weggestoken achter al die mondmaskers, die dan nog eens duchtig op straat en in de al zo schaarse natuur worden weggegooid ("het zijn tenslotte wegwerpmondmaskers, meneer"). Een wereld ook waarin steeds meer volstrekt onschuldige handelingen meteen met forse boetes worden bestraft (op een bankje zitten, op meer dan een paar kilometer van je huis een boswandeling gaan maken, je zonder mondmasker op een volstrekt verlaten jaagpad begeven...): dieven en andere zogenaamd kleine criminelen kwamen er de afgelopen maanden vaak véél goedkoper vanaf.
