Zo nu en dan durft een mens al eens te verdwijnen - zij het niet in de plooien van de geschiedenis, dan wel achter en onder bergen dossierwerk. Het is me recentelijk ook overkomen. Maandenlang was ik nauwelijks nog te spotten op de sociale radar en werd ik, willens nillens, in een bureau-isolement gedwongen, met niet veel meer dan een laptop als 'beste (gelegenheids)vriend'. Tijdens en buiten de werkuren. 's Avonds en op weekenddagen.
De enige letters die nog uit mijn (computergestuurde) pen vloeiden, vormden samen vooral Engelse woorden en zinsconstructies - al werden mijn teksten achteraf gelukkig nog geredigeerd door een native speaker, kwestie van het Herman Van Rompuy-aanse Eurenglish er wat uit te filteren. En ja, I know, ik schreeuwde het eerder al van de daken, dat ik niet bepaald een grote fan ben van de taal van Shakespeare, tenminste als het aankomt op een toenemende insijpeling van Engelse termen in het Nederlands, maar deze keer had ik geen keuze. Om het met een door de meeste politici gebruikte (of misbruikte?) boutade te zeggen: 't was de schuld van Europa.
