Marcel

Marcel poseert voor de schoolfoto. Zijn houding is wel een beetje raar. Zijn voeten staan in een andere richting dan de rest van zijn lijf. Alsof hij van plan is om zo snel als mogelijk weg te lopen. Om te vluchten voor al zijn miserie. Of om te gaan sjotten, dat kan ook.

Zijn naam staat in grote schoonschriftletters op die rare schoolfoto van het derde studiejaar. Zijn naam op die foto waarop hij – eind jaren veertig – om god-weet-welke reden poseert met scheve voeten. Zijn naam op die foto. Alsof hij die er in sierlijke letters zelf op heeft geschreven. Alleen zijn naam. Marcel. 

Daarnaast prijkt wel een grote inktvlek – misschien omdat de letters té schoon geschreven waren, té mooi om waar te zijn. Een vlek dus. Want hij is niet perfect, Marcel. En zijn leven is dat evenmin. 

Het leven van Marcel is er niet eentje dat zich laat samenvatten in onberispelijke Instagramfoto's. Het leven van Marcel is niet vlekkeloos verlopen. Het is verre van perfect, maar net daarom ook zo gewoon.

Ja, Marcel sprong af en toe wat kwistig om met het leven. Hij was zo nu en dan wel wat morsig. En dat veroorzaakte vlekken. Op het blazoen. Maar even vaak kreeg Marcel van het leven zelf een veeg uit de pan. En ook dat liet sporen na. Letterlijk. Zichtbaar.

Ik vertel het verhaal van Marcel omdat het stilaan begon te ukselen om het te vertellen. Omdat het het vertellen waard is. Omdat ook in de onvolmaaktheid schoonheid zit. Naast verdriet. En ontroering. Maar toch vooral schoonheid.

Ik vertel het verhaal van Marcel ook omdat ik het op die manier wil bewaren, omdat ik het me zo wil blijven herinneren. Het verhaal van Marcel. Het verhaal van mijn vader.

Tachtig jaar, samengevat in 40 minuten. "Want 't gaat allemaal zo rap, hé, 't leven..."

P.S. 1: Tip: blijf zeker kijken tot na de aftiteling.

P.S. 2: Nu we al een jaar kampen met een chronisch gebrek aan culturele creaties, krijg je deze voorstelling van mij cadeau. Doe mij dan ook een plezier, alsjeblieft, en laat me hieronder weten wat je ervan vindt.