Tussen de soep en de patatten

'We behoren, met de Ieren, tot de grootste aardappeleters van Europa, en we scoren net als Ierland heel hoog in de diabetesstatistieken.' Een tafgelgenoot uit Finland vertrouwde me afgelopen week dit wistje-datje toe toen ik hem vroeg naar de favoriete culinaire uitspattingen van de modale inwoner van Suomi. Of er een correlatie bestaat tussen het hoge aardappelverbruik en de veel voorkomende symptomen van suikerziekte, dat kon onze Finse vriend Anssi, tussen de soep en de patatten (of beter: de frieten, vergezeld van een stevige en goed doorbakken steak), niet bevestigen.

Nu lijkt het met dat aardappelverbruik in het hoge Noorden nog wel mee te vallen, zo weet professor Google me te vertellen. Niet alleen in Ierland maar zelfs in Portugal, het Verenigd Koninkrijk, Griekenland, ons land (weliswaar in combinatie met Luxemburg), Spanje, Nederland en Zweden worden per hoofd meer aardappelen verbruikt dan in Finland.

Een van mijn toppers: gevulde aardappel.

Ikzelf mag ze liever in 'verwerkte' vorm serveren en consumeren, de geliefde patatten: als puree 'natuur' of stoemp (met wortel, prei of champignons), als frietjes en kroketten of in schijfjes gebakken in de pan, met flink wat boter. En de echte topper (een van mijn specialiteiten als gelegenheidskeukenprins): gevulde aardappelen, met een mix van puree, geplet (zachtgekookt) ei, gestoofde ui, wat groene kruiden en garnaaltjes, overgoten met een mousselinesausje.

Mijn handen jeuken om er nog eens mee uit te pakken, met dat gevulde aardappelgerechtje (een andere, recent ontdekte topper van eigen makelij, is mijn eigen versie van stoofvlees à la Flamande, al wordt ook gevuld witloof - met een gehakt- en mosterdmengeling én gerookt spek - ten huize van ondergetekende fel gesmaakt).

De jongste weken is het vooral mijn geliefde huisgenote die in de keuken de lekkere plak zwaait. Zij had de dezer dagen gehypete actie Dagen zonder vlees niet nodig om het vlees in onze potten en pannen tot een minimum te beperken - we aten al langer 'bewust' minstens één dag per week vegetarisch en minstens één keer om de zeven dagen vis.

Sinds een paar weken wordt het aandeel groenten in ons huiselijk voedingspatroon gevoelig opgevoerd, tot ieders tevredenheid, trouwens. Niet alleen 'omdat het gezond is', maar ook bij wijze van experiment. Om na te gaan of een lager vleesverbruik en vooral een verhoogde groente-inname enig effect zou hebben op de eczeem en bij uitbreiding op die vreselijke 'uksels' die mijn vel teisteren.

Echte resultaten van mijn proefkonijnschap op dat vlak kan ik nog niet meegeven. Wel dat ik de vegetarische risotto's, ovenschotels, stoofpotjes en slaatjes best kan pruimen (met dank aan het uit de bib ontleende kookboek Donderdag Veggiedag).

Vanavond staat kaasschnitzel met een mix van winterpostelein (een van die vergeten groentes), kiwi en noten op het menu. Als het klopt dat de liefde van de man door de maag gaat, dan hoor je mij in ieder geval niet klagen. En wordt de jeuk er niet mee verdreven, dan heb ik toch lekker gegeten. En geproefd hoe liefde echt smaakt.

Klachten aan de Schepper

Terwijl een slang in één keer haar vel afwerpt
en zo tegelijk alle daarop levende parasieten een hak zet

Terwijl een libel pas echt aan vliegen toekomt
door zich van haar oude larvenhuid te ontdoen
en dat cocon zonder veel égards bedankt voor bewezen diensten

Terwijl de schubben van een hagedis slechts in flarden loskomen
om de eigenaar te laten wennen aan het nieuwe voorkomen

Terwijl de meeste vogels zich in de nazomer
- als waren het laattijdige solden -
een nieuw verenkleed aanmeten

Zo ben ook ik een doorgewinterde maar niet seizoensgebonden verveller
- al betwijfel ik of die huidwissels bij die beesten ook met zoveel jeuk gepaard gaan

Ik weet wel zeker dat er in het hele rijk van Koning Leeuw
geen specimen te bespeuren valt dat
haast wekelijks
moet afscheid nemen van zo'n groot percentage hoofdhuid,
nauwelijks de kans gegund om er een rouwperiode voor in te lassen

Misschien moet ik er toch eens een koffietafel voor organiseren
voor al dat ter ziele gegane vel

Of moet ik ze opsparen, al die huidschilfers

Eén of andere professor kan er over enkele jaren
ongetwijfeld
een nieuwe Peter van maken

Eentje die er niet zo'n turbovervellingstempo op na houdt

En dan benoem ik die professor
tot mijn persoonlijke ombudsman

Voor al mijn klachten aan de Schepper

Hometrainer

Ik heb er een beetje medelijden mee, met onze hometrainer. Hij staat er de jongste maanden nogal eenzaam en 'onbereden' bij.

Wanneer de zon schijnt, er meer droge dan natte dagen zijn en de temperaturen het vriespunt niet benaderen, is hij het gewend genegeerd te worden. In winterse periodes, echter, was hij tot vorig jaar nog een maatje, een eerder verguisde maar desalniettemin druk gesolliciteerde bewegingsstimulator.

Ik mocht hem graag aan de praat houden tijdens het veldrijden op Sporza. Een perfect alibi om tv te kijken op zondagnamiddag: meetrappen met de crossers - al lag mijn gemiddelde snelheid wel een béétje lager dan de Sven Nysen en Niels Alberten van deze wereld - en terwijl haast vergeten dat je zelf aan het sporten bent. Ook al parelen de zweetdruppels dan overvloedig en veroorzaakt dat zoute lichaamsvocht weer huidirritatie en jeuk, een mens mag zich niet te snel op zijn eigen ongemakken beroepen om aan de voor lijf en leden noodzakelijke inspanningen te ontsnappen.

Dit seizoen heb ik nauwelijks een live-veldrit gezien op ons onlangs vergroot tv-scherm, wegens gemiddeld één zondag op de twee aan het werk en op andere zondagen uithuizig of achter de kookpoten (om vrienden of familie te ontvangen - wanneer moet je dat anders nog doen?).

Zelfs een warme winterse wandeling was er nog nauwelijks bij de jongste weken.

Vandaag maken we het goed. Met enkele stevige stapkilometers langs de Leie. In Sint-Martens-Latem, op weg naar de Westhoek, alwaar we bij de schoonouders ook fietsen hebben gestald om de komende maanden, met meer tegen- dan meewind, de platte IJzerstreek te gaan exploreren.

Maar eerst wat wandelen dus. Om weer zen te worden, te ontstressen, de zinnen te verzetten, het hoofd leeg te maken en de geest te zuiveren. En om alvast de kriebels te voelen die doen verlangen naar een nieuw seizoen vol ettelijke kilometers langs menig fietstroutenetwerk. Om als een zogenaamde zachte recreant het Vlaamse landschap in al zijn rust en landelijkheid voorbij te zien glooien.

Daar kan geen hometrainer en zelfs geen veldrit tegenop.

Eigen vel eerst

Josse De Pauw, schitterend in Met man en macht.

Na Eén, Vier en Vijf mogen ze voor mijn part nog de tv-zenders Twee, Drie, Zes en volgende oprichten. Want meer Vlaamse zenders leveren samen meer steengoede Vlaamse fictie af, zo blijkt. Zo ben ik nog maar net afgekickt van Quiz me quick of daar wakkert Met man en macht alweer mijn tv-verslaving aan (met de fantastische - ex-Assenaar - Josse De Pauw als burgemeester, al was er voor hem jammer genoeg maar budget voor één aflevering).

In de sfeer (en van de makers) van Van vlees en bloed houdt de reeks ons Vlamingen alweer een pijnlijk herkenbare spiegel voor. De arena is deze keer de lokale politiek maar de personages zouden ook tegen een andere achtergrond hun niet-eens-zo-heel-erg-vergrote kleine kantjes perfect kunnen uitspelen. Toch blijft de politiek een dankbaar decor om een breed scala aan emoties en karaktertrekken tentoon te spreiden.

Ik heb er jarenlang zelf in rondgelopen, in die politieke arena. Eerst lokaal en regionaal, om als 'bleuke' mijn journalistieke vaardigheden aan te scherpen, en later ook tussen de grote jongens van de Wetstraat, toen ik voor de krant over economie en mobiliteit schreef en op de eerste rij stond om de historische Renault- en Sabena-verhalen te noteren en voor het nageslacht te bewaren.

Of het nooit gekriebeld heeft om zelf in de politiek te gaan? Nee. Dat zou te slecht zijn voor mijn bloeddruk. En aangezien stress eczeem nog verergert, zou politiek bedrijven mij bovendien nog meer jeuk bezorgen. Terwijl, als er iets is waarvan ik door Moeder Natuur al ten overvloede ben bediend, dan wel van 'uksels'...

Laat anderen dus maar elkaar (figuurlijk) de ogen uit krabben, ik wend mijn nagels alleen aan voor privé-doeleinden. Laat anderen dus maar vechten om hun politieke vel te redden, ik zorg wel voor het mijne. Eigen vel eerst, als het ware.


P.S.: Ik heb een poging ondernomen om een top tien van de (voor mij) beste Vlaamse fictiereeksen van de jongste jaren op te stellen (al is zo'n volgorde uiteraard arbitrair en sterk moment-afhankelijk):

1. Quiz me quick
2. Van vlees en bloed
3. De Ronde
4. Terug naar Oosterdonk
5. Met man en macht
6. Het eiland
7. Het geslacht De Pauw
8. De parelvissers
9. Oud België
10. De Raf en Ronny Show

Voor wie die laatste reeks niet kent: het ging om een humoristische VTM-sitcom die drie seizoenen heeft gelopen, met de onverbeterlijke Stany Crets en Peter Van Den Begin als twee werkloze losers die naast een appartement ook lief en leed deelden. Vooral seizoen drie was geweldig, omdat het zich - na een uit de hand gelopen vuurgevecht waarmee seizoen twee afsloot - volledig in de hemel afspeelde. Voor wie tijd en goesting heeft: hieronder alvast een van de weinige nog traceerbare afleveringen van die serie. Hi-la-risch!

Huismus

Eén koolmeesje, een heggenmus, twee merels en een verdwaalde Turkse tortel. Dat is het voorlopig povere resultaat van een voormiddagje vogels tellen in onze tuin. Dat moest vandaag en morgen, zeiden ze bij Natuurpunt, vogels tellen. Tijdens het 'Grote Vogelweekend'.

Op de overigens puike website van de organisator van dit lovenswaardige evenement kun je een overzicht vinden van alle vogels die in je tuin kunnen opduiken. Inclusief de huismus. En laat ik nu net het gevoel hebben ooit te zullen reïncarneren als zo'n beestje. Omdat het thuis goed toeven, comfortabel wonen en liefdevol leven is.

Niet dat ik 'mijn kot' niet meer uitkom. Wel integendeel. Beroepshalve heb ik meer dan genoeg bezigheden om minstens zes dagen op zeven in de weer te blijven. Maar die paar weekavonden en weinige weekenddagen dat ik niet moet opdraven voor één van mijn jobs, kan ik met volle teugen genieten van het huismussenbestaan.

Als ik ooit voor één dag als huismus toch mijn vleugels zou mogen uitslaan om in een andere sector aan de slag te gaan, dan zou het in de wielerjournalistiek zijn. Met de wielermicrobe is het wat mij betreft zoals met eczeem: ik ben er erfelijk mee belast (langs vaderszijde). Voor één keer als reporter een belangrijke wedstrijd verslaan (geen kermiskoers, daarvoor kom ik mijn huismussenzetel niet uit)... Van start tot finish, van in de buik van het peloton, met de geur van rennerszweet en massageolie die mijn reukorgaan prikkelt... Ik zou er enkele heftige niesbuien voor over hebben.

In afwachting van zo'n once in a lifetime-kans blijf ik als huismus aan het televisiescherm gekluisterd bij elke 'wielermanifestatie' die naam waardig. Zoals het WK Veldrijden, bijvoorbeeld, al was het maar om de kriebels voor de start van het echte wielerseizoen, met klassiekers als de Ronde van Vlaanderen en Parijs-Roubaix, wat te bedwingen.

Maar voor dat wereldkampioenschap cyclocross zo meteen van start gaat, blijf ik nog wat op de uitkijk staan. Om te zien of er zich in extremis toch niet wat meer gevleugelde biodiversiteit ontplooit tussen de door paplaurier, klimop en klimhortenisa afgezoomde groene mini-long die we onze tuin noemen.

De kwelvogel die een paar dagen geleden deze mini-long nog onveilig maakte, is hier in ieder geval niet meer te bespeuren. Samen met de laatste sneeuw is ook hij verdwenen. Net als de vele vruchten aan onze sierappelaar.