Passie en weemoed

Waaraan Argentinië mij doet denken?

Aan de tango, naturalmente. En aan Che Guevara, si. De revolutionaire vrijheidsstrijder wiens portret wereldwijd miljoenen T-shirts en andere kledij siert, mag dan wel hebben gevochten voor Cuba, zijn roots lagen in de Zuid-Amerikaanse pampa's.

Evita Perón, de betreurde presidentsvrouw die - amper 33 lentes jong maar onmetelijk populair - in 1952 bezweek aan kanker: ook haar associeer ik met dat grote buurland van Chili. Ook al beleefde Evita haar hoogdagen 'ver voor mijn tijd', de musicalhit Don't cry for me, Argentina hoor ik als het ware zo uit haar strot komen.


Gabriela Sabatini: Argentijnse postergirl.

Nu ik het toch over schoon vrouwvolk heb, duikt Gabriela Sabatini weer op in mijn gedachten. Zij verdedigde in mijn jonge jaren de Argentijnse eer op menige tenniscourt. Als tiener in de jaren '80 waren er minder aangename verschijningen om naar te kijken. Als rasechte postergirl was zij toen hét exportproduct van haar land en als dusdanig de voorbode van de Maria Sharapova's van deze wereld (die, toegegeven, bij nader inzien een hoger pin-upgehalte hebben dan Sabatini, maar een met zijn hormonen worstelende puber is soms gauw tevreden).

Ander sporticoon van 'daar beneden' is Lionel Messi, de man die Pele stilaan van de troon stoot als beste voetballer aller tijden. Hij overtroeft ook zijn beruchte voorganger/landgenoot Maradonna, die op het WK van 1986 in Mexico tegen Engeland scoorde met een handsbal en die goal omschreef als gemaakt door "de hand van God".

En met die 'hand van God' zijn we bij eerwaarde Jorge Mario Bergoglio beland, voortaan aan te spreken als Zijne Heiligheid Franciscus I. "Ze zijn mij aan het andere eind van de wereld komen halen", zo sprak de 76-jarige aartsbisschop van Buenos Aires en kersverse paus tijdens de 'balkonscène' na zijn verkiezing. Ik hoop voor hem dat ze hem 'van hierboven' niet te snel komen halen. Dat hij de kans krijgt om van het door zijn voorganger gecreëerde precedent een traditie te maken zodat hij, wanneer hij zijn krachten voelt afnemen, ook 'ontslag neemt uit zijn ambt' en abdiceert. Dan kan hij nog wat van zijn laatste levensjaren gaan genieten in Buenos Aires, de stad van de goede luchten. 

Ik moet daar dringend eens naartoe, want 'goede luchten' zijn helend voor door jeuk getergde allergiepatiënten als ik. Al zal ik die buenos aires, gecombineerd met het opsnuiven van wat jodium, voorlopig aan onze Belgische kust moeten gaan zoeken - zo'n uitstapje is op korte termijn net iets makkelijker in te plannen dan een trip naar Patagonië.

In die gezonde lucht van aan de Noordzee een paar tangopasjes placeren, daar ga ik me niet meteen aan wagen, zelfs niet als ik me per se in Argentijnse sferen wil onderdompelen. Doe me dan maar een cd met deuntjes van Astor Piazzolla en zijn bandoneon, dé muzikale held van het thuisland van de nieuwe paus. Met een mix van passie een weemoed. Meer moet dat niet zijn.