Bovendien, waar staat dat eigenlijk geschreven, voor waar en echt verklaard, dat het weldadige gevoel, veroorzaakt door Cupido's pijlen, steevast gematerialiseerd moet worden?
En dus werd het een lied, deze keer. Ik had er al meerdere geschreven. Voor verschillende gelegenheden. Voor verschillende personen. Maar nog nooit eerder voor haar.
Ik heb niet echt lang moeten wachten op de muze. Die heb ik, keurig op tijd, met plezier en open armen ontvangen. En naar zee geleid. Naar onze favoriete kuststad. Waar we samen graag vertoeven. En tot rust komen. Waar we beiden voor 'minder' gaan: zij voor minder stress, ik voor minder uksels. En waar we ook voor en na 14 februari gewoon van elkaars nabijheid kunnen genieten. Met of zonder bloemen. Met of zonder gezellig etentje. Met of zonder romantisch ontbijt.
De zee
‘Voorlopig weinig nieuws
van het westelijke front’
Dat lees ik op een kaartje
dat jij aan de IJzer vond
De inkt wat uitgelopen,
het prentje wat verbleekt
En net als wij verzopen
van de regen helemaal doorweekt
Een schipper smeekt de blauwvoet
om een behouden vaart
En wij, stapelverliefd en nat,
volledig van de kaart
Dus toch maar even schuilen,
met koffie en met thee
De radio speelt Mark Knopfler
maar luider nog ruist de zee
En de wind die neemt de duinen mee
op wandel, langs het strand
En jij en ik, wij wandelen wat mee
En boven het staketsel schreeuwen meeuwen moord en brand
Maar luider nog ruist de zee
Luider nog ruist de zee
De oorlogssluizen kleuren
de verdronken polders blank
En wij zijn aangespoeld, hier
in de haven, op een bank
Jij wil nog schelpen zoeken
en je vraagt me: ‘ga je mee?’
De vlaggenmasten klepperen
maar luider nog ruist de zee
En de wind die neemt de duinen mee op wandel, langs het strand
En jij en ik, wij wandelen wat mee
En boven het staketsel schreeuwen meeuwen moord en brand
Maar luider nog ruist de zee
Luider nog ruist de zee
Le vent, il souffle où il veut
en ik wil wel geloven dat
dit ons Utopia is, maar dan in ‘t klein
En op mijn blote voeten
wil ik jou zo graag beloven dat
er morgen meer van ’t zelfde zal zijn
En de wind die neemt de duinen mee op wandel, langs het strand
En jij en ik, wij wandelen wat mee
En boven het staketsel schreeuwen meeuwen moord en brand
Maar luider nog ruist de zee
Luider nog ruist de zee
Kijk, het is lang geleden dat we er waren, maar bij deze sta ik dus weer te springen. Mooi stukje.
BeantwoordenVerwijderenMerci Chris!
Verwijdereneen mooie ode aan de liefde en de zee. Op een dag, op een dag ga ik met je mee.Dan wandelen we op het strand samen voort, op het mooie strand van Nieuwpoort.
BeantwoordenVerwijderenMet veel plezier!
VerwijderenPrachtig Peter. Ik ken weinig mensen die al zo'n mooi lied hebben gekregen. Je vrouw heeft veel geluk en jij waarschijnlijk ook.
BeantwoordenVerwijderenMerci voor je reactie An. Twee dingen: ten eerste is 't niet mijn 'vrouw' maar mijn 'vriendin' (omdat we niet getrouwd zijn blijft ze voor eeuwig en altijd mijn vriendin/lief, als dat niet schoon is)! En ten tweede: zij maakte voor mij al een heel mooie aquarel van een zeelandschap, zo plezieren we mekaar met onze eigen 'specialiteiten'. ;-)
Verwijderen