Tante Zee

Nu we net een zomertrip naar Normandië hebben geboekt, moest ik plots terugdenken aan de vakanties die onze jeugdjaren kleurden. Een jaarlijks daguitstapje naar De Haan aan Zee niet meegerekend, stonden er eigenlijk geen reizen op onze familiekalender. Omdat we daartoe de middelen niet hadden. Op één jaar na gingen we ook nooit op kamp - niet omdat mijn zus, broer en ik dat niet wilden uit vrees voor heimwee of zo, maar vooral omdat moeder liever zelf als een klokhen over ons bleef waken.

Juli en augustus werden in onze kindertijd dus vooral thuis doorgebracht. De haast eindeloze vrije tijd werd ingevuld met het bewonderen van de parkieten, zebravinken, kanaries en kwartels in vaders volières, of met menig partijtje petanque en badminton op onze pelouze - en altijd weer die vloekende buren omdat er nog maar eens zo'n badmintonpluimpje in hun moestuintje terecht was gekomen (verzuurd burenprotest tegen spelende kinderen is dus geen typisch verschijnsel van de 21ste eeuw, als u dat nog mocht geloven). Bij slecht weer speelden we toneeltje of lasten we wat creatieve knutselmomenten in, die dan steevast uitmondden in een heuse tentoonstelling met bijhorende receptie. Van verveling was nauwelijks sprake, voor zover ik me kan herinneren.

Jonge broer, zus en ik bij tante Zee, in 1978 (of daaromtrent).

Maar ondanks de schier onmetelijke vindingrijkheid die we aan de dag legden om onszelf thuis bezig te houden, begon het elk jaar toch te kriebelen wanneer hét hoogtepunt van de grote vakantie zich aandiende. Die ene periode van uithuizigheid, het enige moment dat we ons toch even aan de ouderlijke controle konden onttrekken. Want één keer per jaar gingen we toch 'op reis'. Naar Tante Zee. Het was eigenlijk niet echt onze tante, het was de zus van onze grootmoeder. En ze woonde niet aan zee maar in het Oost-Vlaamse Melle, of all places. Ze heette Marie-José, maar tante Zee bekte veel makkelijker.

Hoeveel kinderen zouden er vandaag nog te paaien zijn met een jaarlijks weerkerende vakantie in Melle? Weinigen, durven we te denken. Wij stelden ons daar geen vragen bij en amuseerden ons kostelijk. Door tante Zee te vergezellen op haar boodschappenronde, door te gaan wandelen met het hondje van een van haar kinderen, of door een praatje te maken met de buren (die niet protesteerden tegen overvliegende badmintonpluimpjes).

Spectaculaire dingen deden we niet, en toch blikken we vandaag nog altijd met veel warme herinneringen terug op die fijne vakanties in Melle. Onze kinderhanden waren dus écht nog gauw gevuld. En omdat we op school nauwelijks verhalen hoorden van klasgenootjes die hun vakantie in het zonnige Zuiden doorbrachten, hadden we evenmin het gevoel dat we iets misten.

Ondertussen heb ik ook een stukje van de wereld gezien: van Shangai en Amman, over Johannesburg en Chicago tot Tampere en Constanta, en één en ander dat zich daar nog tussenin bevindt. Qua bezienswaardigheden allemaal véél meer de moeite dan de gemeente van amper 11.000 inwoners die zich centraal in Oost-Vlaanderen tegen Gent aanschurkt, de gemeente die uitsluitend bekendheid verwierf door het typetje van Bart De Pauw dat ernaar vernoemd werd.

Toch heb ik op geen enkele van die wereldsteden iemand ontmoet als tante Zee. Iemand die elk jaar weer met open armen de drie kinderen van haar nichtje opving en hen, immer opgewekt, een zorgeloze tijd bezorgde.

Opgedragen aan Marie-José Bellens (19 april 1919 - 6 maart 2013)