Zelfverdoving

Troost zoeken, zo zou ik het niet (meer) noemen. Het begint eerder op verdoven te lijken. Op zelfverdoving. Bedwelmende middelen van dienst zijn dan (de ook al zeldzaam geworden) live-uitzendingen van wielerwedstrijden, dvd's van crime series, en boeken. Veel boeken. Aangevuld met sloten koffie. En af en toe een stom tv-programma waarbij ik het verstand op nul kan zetten.

Zelfverdoving dus. Om te kunnen omgaan met de wereld waarin we de komende maanden, de volgende jaren nog, moeten leven. Om te kunnen overleven in de wereld waarin we willens-nillens zijn aanbeland. Een wereld waarin de bewoners stilaan worden ingedeeld in 'de goeien' (zij die alle coronamaatregelen volgen) en 'de slechten' (alle anderen). Een wereld waarin culpabiliseren en met-het-vingertje-wijzen een nieuwe, nationale sport is geworden ("het is de fout van 'de' jongeren", "het is de fout van 'de' reizigers", "het is de fout van 'de' schrijvers van open brieven"...). Een wereld waarin mensen worden aangezet om mekaar te verklikken ("hier loopt iemand zonder mondmasker", "hier geeft iemand een feestje"...). Een wereld waarin je je medemens niet meer mag vastpakken, ook al heeft die het moeilijk. 

Zelfverdoving dus. Om nog enigszins te kunnen standhouden in een wereld waarin mensen in héél korte tijd is aangeleerd vies te zijn van mekaar, waarin voorbijgangers met een snotneusje of een kuchje in het beste geval als melaatse maar vaker nog als potentiële moordenaar worden bekeken én bestempeld. Een wereld waarin we mekaars gezicht niet meer kunnen en mogen zien, weggestoken achter al die mondmaskers, die dan nog eens duchtig op straat en in de al zo schaarse natuur worden weggegooid ("het zijn tenslotte wegwerpmondmaskers, meneer"). Een wereld ook waarin steeds meer volstrekt onschuldige handelingen meteen met forse boetes worden bestraft (op een bankje zitten, op meer dan een paar kilometer van je huis een boswandeling gaan maken, je zonder mondmasker op een volstrekt verlaten jaagpad begeven...): dieven en andere zogenaamd kleine criminelen kwamen er de afgelopen maanden vaak véél goedkoper vanaf.

Zelfverdoving dus. Om de niet-aflatende stroom van angstaanjagende berichten, dag na dag, minuut na minuut zelfs, te kunnen blijven verteren. Om de doemscenario's, paniektijdingen en steeds verdergaande roep om nog strengere regels te kunnen weerstaan. Om even niet geconfronteerd te worden met die verschrikkelijke mindfuck van almaar veranderende en steeds meer gestapelde maatregelen die niemand, zelfs met de beste wil van de wereld, nog kan bijhouden. Om even niet te hoeven denken aan de zoveelste expert die in real time, nauwelijks een minuut na een regeringsbeslissing, alweer méér vraagt, méér eist. Om even niet bezorgd te moeten zijn over wat je de volgende dag, laat staan volgend weekend eventueel wel maar, veel waarschijnlijker, vooral niet meer zal mogen en kunnen doen.

Zelfverdoving dus. Om me - al was het maar voor een uur, voor een etmaal - niet te hoeven bekommeren over de verscheurende eenzaamheid waarin zo veel bejaarden tegenwoordig hun laatste adem moeten uitblazen. Over al die mensen die geen gezin, geen netwerk hebben om op terug te vallen in deze donkere tijden. Over al wie werkloos is geworden en nog lang geen licht ziet aan het einde van de tunnel. Over al wie al in armoede leefde, en over hen die er nu in belanden. Over iedereen die niet over een tuin beschikt om even buiten te komen, of over een tweede badkamer (want alle experten lijken maar aan te nemen dat dat de standaard uitrusting is van élke woning, noodzakelijk om de quarantainregels te kunnen opvolgen), maar vooral ook over iedereen die noodgedwongen met veel familieleden (en meer dan twee generaties) onder één dak woont (en daar dan ook nog eens door gestigmatiseerd wordt). En over alle jongeren van wie het school-, kot- of jonge leven tout court wordt hertekend op een manier die niet echt hoopgevend is voor hun toekomst.

Zelfverdoving dus. Om me, als liefhebber van lokaal winkelen en fan van de horeca, even het lot van al die kleine zelfstandigen niet te hoeven aantrekken. Om me even niet te hoeven ergeren aan zij die vinden dat "gezondheid boven economie" gaat (want elk mes dat in de economie wordt gezet, heeft gezondheidsgevolgen - dreigende armoede, psychische problemen, intrafamiliaal geweld...).

Zelfverdoving dus. Bij gebrek aan hartverwarmende voorstellingen in goedgevulde theaterzalen die mijn ziel in normale tijden dagen- of wekenlang kunnen voeden. Bij gebrek aan mogelijkheden om zelf nog comedy te bedrijven op een podium. Bij gebrek aan inspiratie om de actualiteit nog eens tegen het humoristische licht te houden en daarover wat grappen op papier te zetten. Bij gebrek aan zin om mijn gitaar nog eens vast te pakken en (godbetert) wat te zingen. 

Zelfverdoving dus. Omdat ik nauwelijks nog vrienden zie of hoor, laat staan dat ik ze (als knuffelaar pur sang) eens kan vastpakken.

Zelfverdoving dus. Omdat ik niet weet of ik mij zomaar als een mak schaap naar de vaccinbank wil laten voeren, voor een spuitje met een in recordtempo ontwikkeld middel (waarvan bij toediening misschien nog héél weinig geweten zal zijn over werkzaamheidsgraad, effectiviteit of mogelijke bijwerkingen). Omdat ik niet weet of ik zonder zo'n vaccin voortaan misschien elke trip naar het buitenland op mijn (door corona weliswaar iets in volume afgenomen) buik zal moeten schrijven. Omdat ik niet weet of ik überhaupt ooit nog een cultuurzaal of een restaurant zal binnen mogen, zonder zo'n corona-app die (stress, stress) groen oplicht, of zonder dat er een temperatuurmeter aan de ingang staat. 

Zelfverdoving dus. Omdat ik écht niet meer weet wat ik nog mag of kan geloven, wat ik er nog moet (of mag) van denken.

Zelfverdoving dus. Om alle (figuurlijke én letterlijke) uksels niet meer te voelen - uksels waartegen krabben (zelfs tot bloedens toe) al lang niet meer helpt.

Bij deze dus, aan die enkelingen die me af en toe - terloops - de clichématige ça-va-vraag stellen: nee, het gaat niet. Het. Gaat. Niet. En misschien wil ik ook niet dat het gaat. Misschien wil ik me niet neerleggen bij wat zovelen zo makkelijk, en zo afgrijselijk snel, "het nieuwe normaal" zijn gaan noemen. 

Misschien moet ik mezelf blijven verdoven. Met live-uitzendingen van wielerwedstrijden. Met dvd's van crime series. En met boeken. Veel boeken. Aangevuld met sloten koffie. En af en toe een stom tv-programma waarbij ik mijn verstand op nul kan zetten. Omdat ik er met mijn verstand niet meer bij kan.