Tussen de soep en de patatten

'We behoren, met de Ieren, tot de grootste aardappeleters van Europa, en we scoren net als Ierland heel hoog in de diabetesstatistieken.' Een tafgelgenoot uit Finland vertrouwde me afgelopen week dit wistje-datje toe toen ik hem vroeg naar de favoriete culinaire uitspattingen van de modale inwoner van Suomi. Of er een correlatie bestaat tussen het hoge aardappelverbruik en de veel voorkomende symptomen van suikerziekte, dat kon onze Finse vriend Anssi, tussen de soep en de patatten (of beter: de frieten, vergezeld van een stevige en goed doorbakken steak), niet bevestigen.

Nu lijkt het met dat aardappelverbruik in het hoge Noorden nog wel mee te vallen, zo weet professor Google me te vertellen. Niet alleen in Ierland maar zelfs in Portugal, het Verenigd Koninkrijk, Griekenland, ons land (weliswaar in combinatie met Luxemburg), Spanje, Nederland en Zweden worden per hoofd meer aardappelen verbruikt dan in Finland.

Een van mijn toppers: gevulde aardappel.

Ikzelf mag ze liever in 'verwerkte' vorm serveren en consumeren, de geliefde patatten: als puree 'natuur' of stoemp (met wortel, prei of champignons), als frietjes en kroketten of in schijfjes gebakken in de pan, met flink wat boter. En de echte topper (een van mijn specialiteiten als gelegenheidskeukenprins): gevulde aardappelen, met een mix van puree, geplet (zachtgekookt) ei, gestoofde ui, wat groene kruiden en garnaaltjes, overgoten met een mousselinesausje.

Mijn handen jeuken om er nog eens mee uit te pakken, met dat gevulde aardappelgerechtje (een andere, recent ontdekte topper van eigen makelij, is mijn eigen versie van stoofvlees à la Flamande, al wordt ook gevuld witloof - met een gehakt- en mosterdmengeling én gerookt spek - ten huize van ondergetekende fel gesmaakt).

De jongste weken is het vooral mijn geliefde huisgenote die in de keuken de lekkere plak zwaait. Zij had de dezer dagen gehypete actie Dagen zonder vlees niet nodig om het vlees in onze potten en pannen tot een minimum te beperken - we aten al langer 'bewust' minstens één dag per week vegetarisch en minstens één keer om de zeven dagen vis.

Sinds een paar weken wordt het aandeel groenten in ons huiselijk voedingspatroon gevoelig opgevoerd, tot ieders tevredenheid, trouwens. Niet alleen 'omdat het gezond is', maar ook bij wijze van experiment. Om na te gaan of een lager vleesverbruik en vooral een verhoogde groente-inname enig effect zou hebben op de eczeem en bij uitbreiding op die vreselijke 'uksels' die mijn vel teisteren.

Echte resultaten van mijn proefkonijnschap op dat vlak kan ik nog niet meegeven. Wel dat ik de vegetarische risotto's, ovenschotels, stoofpotjes en slaatjes best kan pruimen (met dank aan het uit de bib ontleende kookboek Donderdag Veggiedag).

Vanavond staat kaasschnitzel met een mix van winterpostelein (een van die vergeten groentes), kiwi en noten op het menu. Als het klopt dat de liefde van de man door de maag gaat, dan hoor je mij in ieder geval niet klagen. En wordt de jeuk er niet mee verdreven, dan heb ik toch lekker gegeten. En geproefd hoe liefde echt smaakt.