Karakter

Als ik droom, en die droom speelt zich af in een huis, dan is het steevast dát huis. Het ouderlijke huis waar ik het overgrote deel van mijn jeugd heb doorgebracht. Het huis aan de spoorlijn waar ik (nu ja) 'groot' ben geworden. Het grote huis waarin ik terechtkwam toen ik bijna 4 was. Het vertrouwde huis dat ik heb verlaten toen ik bijna 24 was.

Juli 1974

We zijn er onlangs nog eens geweest. Voor de reconstructie van een foto die ruim 40 jaar geleden was genomen. Van mijn zus, mijn broer en mij. In de tuin van dat huis.

Achter ons een rij grauwe betonplaten - ze staan er nog steeds, al hebben ze door de jaren heen wel menig likje verf gekregen - en een paar triestig aandoende sparretjes die hun dienst als kerstboom al eens hadden bewezen.

De modellen waren respectievelijk twee, vierenhalf en zeven jaar jong. En elk staarden ze op hun eigen, typerende manier recht in de lens.

Juli 2015

De jongste, onbevangen en onvervaard, staat vier decennia later nog altijd onbevreesd in het leven, als haantje-de-voorste ook (alsof dat op die eerste foto al letterlijk duidelijk moest worden gemaakt).

De oudste, onze zus, heeft nog altijd die immer minzame lach op het gelaat, zij het iets minder Mona Lisa-mysterieus als toen. En de eerder bedenkelijke blik van de middelste in de rij? Tja, ook die staat tientallen jaren later nog altijd symbool voor de bedachtzaamheid en iets meer introverte houding van betrokkene, neem ik aan. Als een soort Waldorf en Statler-achtige commentator van op de tweede rij, echter evenmin gespeend van humor (op dat vlak enigszins genetisch belast langs vaders kant, van waar ik ook de uksels heb geërfd).  
                                                   

Juli 1965

De aanleiding voor de reconstructie van de foto was niet één of andere oprisping van nostalgie - al blijken die oprispingen zich met de jaren wel vaker voor te doen dan een mens soms zelf wil toegeven.

De echte aanleiding was een andere foto, van 50 jaar geleden. Van een kersvers bruidspaar. Zij in een zelfgemaakte jurk, met een blik waaruit trots en geluk spreekt. Hij, zoals nog altijd, met een haast onuitwisbare guitige uitdrukking op het gelaat.

De prille twintigers wisten toen al hoe onvoorspelbaar hardvochtig het leven kon zijn. En dan moesten er nog heel wat stormen komen…

Maar zie, alle turbulenties ten spijt heeft het slanke koppeltje van op de foto zich dapper een keurige weg gebaand door alle tegenslagen die op hun pad kwamen. Bij gebrek aan medailles voor moed en zelfopoffering verdient dat op zijn minst een dikke pluim!

Juli 2015

Oh ja, voor wie het nog niet zou zijn opgevallen: uit haar blik spreekt een halve eeuw na datum nog altijd geluk en trots, en op zijn gelaat is de guitigheid nog lang niet uitgewist.

En de tand des tijds? Dat is zowat de enige tand die niet getrokken kan worden. En aangezien zelfs de next generation op de reconstructie van de kinderfoto niet gespaard blijft van rimpels en extra vetrolletjes, wat zouden moeder en vader er zich zorgen om moeten maken. Laat het er ons op houden dat die tand des tijds 'karakter' geeft aan hun gezicht. En karakter, dat hebben ze de afgelopen vijftig jaar genoeg getoond. Elk op hun manier.

Zoals ze hun drie spruiten ook geleerd hebben karakter te kweken én te tonen. Waarvoor veel dank!