Huismus

Eén koolmeesje, een heggenmus, twee merels en een verdwaalde Turkse tortel. Dat is het voorlopig povere resultaat van een voormiddagje vogels tellen in onze tuin. Dat moest vandaag en morgen, zeiden ze bij Natuurpunt, vogels tellen. Tijdens het 'Grote Vogelweekend'.

Op de overigens puike website van de organisator van dit lovenswaardige evenement kun je een overzicht vinden van alle vogels die in je tuin kunnen opduiken. Inclusief de huismus. En laat ik nu net het gevoel hebben ooit te zullen reïncarneren als zo'n beestje. Omdat het thuis goed toeven, comfortabel wonen en liefdevol leven is.

Niet dat ik 'mijn kot' niet meer uitkom. Wel integendeel. Beroepshalve heb ik meer dan genoeg bezigheden om minstens zes dagen op zeven in de weer te blijven. Maar die paar weekavonden en weinige weekenddagen dat ik niet moet opdraven voor één van mijn jobs, kan ik met volle teugen genieten van het huismussenbestaan.

Als ik ooit voor één dag als huismus toch mijn vleugels zou mogen uitslaan om in een andere sector aan de slag te gaan, dan zou het in de wielerjournalistiek zijn. Met de wielermicrobe is het wat mij betreft zoals met eczeem: ik ben er erfelijk mee belast (langs vaderszijde). Voor één keer als reporter een belangrijke wedstrijd verslaan (geen kermiskoers, daarvoor kom ik mijn huismussenzetel niet uit)... Van start tot finish, van in de buik van het peloton, met de geur van rennerszweet en massageolie die mijn reukorgaan prikkelt... Ik zou er enkele heftige niesbuien voor over hebben.

In afwachting van zo'n once in a lifetime-kans blijf ik als huismus aan het televisiescherm gekluisterd bij elke 'wielermanifestatie' die naam waardig. Zoals het WK Veldrijden, bijvoorbeeld, al was het maar om de kriebels voor de start van het echte wielerseizoen, met klassiekers als de Ronde van Vlaanderen en Parijs-Roubaix, wat te bedwingen.

Maar voor dat wereldkampioenschap cyclocross zo meteen van start gaat, blijf ik nog wat op de uitkijk staan. Om te zien of er zich in extremis toch niet wat meer gevleugelde biodiversiteit ontplooit tussen de door paplaurier, klimop en klimhortenisa afgezoomde groene mini-long die we onze tuin noemen.

De kwelvogel die een paar dagen geleden deze mini-long nog onveilig maakte, is hier in ieder geval niet meer te bespeuren. Samen met de laatste sneeuw is ook hij verdwenen. Net als de vele vruchten aan onze sierappelaar.