Café des Sports

Een van de 'places to be'
in Groot-Bijgaarden.

Een pittoresk dorpsplein, een lelijke indrustriezone, een verborgen kasteeltje, een drukke verkeerswisselaar én Café des Sports aan het station. Ziedaar wat jarenlang de bekendste troeven van Groot-Bijgaarden waren. Tot vorige week hoorde ook de redactie van Het Nieuwsblad in dat rijtje thuis. Precies 35 jaar lang heeft een van de grootste Vlaamse kranten - samen met haar kwaliteitszus De Standaard - van daar uit de actualiteit verslagen en het nieuws gemaakt.


Het Nieuwsblad heeft deze kleine Dilbeekse deelgemeente - geprangd tussen Brussel, Asse en Ternat - nu verlaten. Als een oude liefde gedumpt. En ingeruild voor een stad. Voor dé stad. Of moet ik zeggen 'het' stad, want in Antwerpen houden ze er een paar vreemde gewoontes op na, en verkeerde lidwoorden gebruiken is er daar één van.

Zelf was ik er meer dan 20 jaar zowat kind aan huis, in dat weinig smaakvol uitziende gebouw aan de Alfons Gossetlaan.

Het was op die redactievloer dat ik op 27 februari 1997 te horen kreeg dat Renault zijn vestiging in Vilvoorde sloot - ik zou er maandenlang over berichten in 'onze' krant.

Het was op die redactievloer dat ik op 11 september 2001 op CNN twee vliegtuigen in de New Yorkse Twin Towers zag vliegen.

Het was van op die redactievloer dat ik steevast vertrok om Wetstraat-zwaargewichten als Steve Stevaert en Kris Peeters te interviewen, of om een 'staatsgevaarlijk' vakbondsman als Roberto d'Orazio aan de praat te krijgen.

Het was op die redactievloer dat ik als bestuurslid van de vzw Redactie met een handvol collega's advies moest geven over de kandidaten die om de paar jaar stonden te springen om hoofdredacteur te worden (en dat waren er nogal wat, rond de recentste eeuwwisseling).

Het was ook op die redactievloer dat ik als groentje van nauwelijks 20 mijn eerste artikel afleverde: thuis netjes uitgetikt op papier en per groene 'koerierenveloppe' ter redactie bezorgd alwaar het door de mannen van de zetterij werd overgetikt en 'in het systeem gebracht'. De bijhorende foto, nog door een beroepsfotograaf gemaakt, werd eveneens op papier ingestuurd waardoor het artikel in het beste geval twee dagen na indiening de krant kon halen. Journalistiek, dat was echt nog een ambacht toen. Het lijkt écht wel een eeuwigheid geleden, dat gsm- en internetloze tijdperk, waarin we als redacteurs verplicht waren om voor onze research letterlijk in het archief te duiken en stapels bestofte mappen met vergeelde krantenknipsels te doorzoeken. Het was ook in die dagen dat een hoofdredacteur nog een das droeg en sigaren rookte (of pijp). En dat iedereen iedereen nog begroette bij het begin van de werkdag.

Het was op die redactievloer dat bij menige besparingsoperatie de 50-plussers als eerste werden weggesaneerd - en opnieuw, en opnieuw. Tot het volk op die redactievloer er almaar jonger en jonger begon uit te zien. Het was ook die redactievloer waar het vaak heeft gekletterd, met soms bulderende chefs in een hoofdrol, maar waar tegelijk mijn eerste echte naaste collega een vriendin voor het leven is geworden.

Het was daar waar het kriebelde als ik bevestiging zocht voor een potentiële primeur. Het was daar dat ik het verdomd hard voelde jeuken als ik vond dat we nieuws hadden gemist, of dat de - in mijn ogen - verkeerde redactionele keuze was gemaakt. En het was ook daar dat ik geregeld uksels kreeg, van die verdomde tapis-plain.

Het hoofdstuk Groot-Bijgaarden is nu afgesloten. Met een speech, een hapjesbuffet en heel wat drank, geserveerd en opgedronken aan verlaten bureaus.

Zelfs een bezoekje aan Café des Sports zat er niet meer in. Een mens moet zich niet blijven wentelen in nostalgie.