Koers

Het zat er van kindsbeen af al in...

Ik beken: ik ben een koersadept. Een wielerfanaat. Niet dat ik elke zondag, als dekmantel voor het obligate cafébezoek, in een veel te nauw aansluitend pakje op een veel te dure fiets de wegen onveilig maak door te weigeren op het fietspad te rijden, om zo de automobilisten wat te koeioneren. Nee, mijn liefde voor het wielrennen uit zich in een vorm die vooral passief te noemen is (een paar zomerse fietroutenetwerkverkenningen van enkele tientallen kilometers op een toeristenrijwiel niet te na gesproken).

Wielrennen op tv, dát is een van mijn verslavingen. Of het nu gaat om de Boonens en Gilberts van deze wereld, om de ietwat ondergewaardeerde pistiers die meestal alleen tijdens de Gentse Zesdaagse even het scherm halen, of om de winterse koningen van het veldrijden: ik zie ze allemaal even graag en liefst zo vaak mogelijk aan het werk.

Het hoeft dan ook niet te verbazen dat ik de dopingsoap rond de zevenvoudige Tourbedrieger Lance Armstrong met meer dan bijzondere aandacht heb gevolgd. Deze vleesgeworden Pinokkio, patroonheilige der leugenaars, had zijn succesjaren louter te danken aan alle mogelijke hoofd- en bijwerkingen van heelder apotheekvoorraden met niet-toegestane medicijnen. Die nam hij cocktailgewijs tot zich om vervolgens als een geperfectioneerde versie van de Brit Tom Simpson - een ook al gedrogeerde Tourvedette met wie het in 1967 helaas minder goed afliep - zijn collega's te vernederen. Armstrong moet met zijn persoonlijk verbruik alleen al de farmaceutische industrie rond de recentste eeuwwisseling een fameuze financiële boost hebben gegeven.

Een van Armstrongs geliefde 'belazer-de boel'-producten was cortisone. Dat is een stof die ontstekingsremmend en pijnstillend werkt en een 'euforisch effect' genereert.

Laat diezelfde cortisone nu ook een veelgebruikt middel zijn ter bestrijding van jeukend eczeem, en laat ik om die reden op haast permanente basis een nuttige hoeveelheid van dat goedje in huis hebben.

Misschien moet ik met die cortisone toch overwegen om mijn tot dusver vooral passief bedreven koershobby in actieve competitievorm om te zetten. In de speciaal voor mij op te richten categorie van de krabbers (in de letterlijke én figuurlijke betekenis van het woord). Maar dan niet in zo'n nauw aansluitend wielertenuetje.

't Zou geen gezicht zijn.