Misdaad

Mankell, Nesbø, Larsson, Fossum... Van de betere Scandinavische misdaadauteurs ligt er geregeld werk op mijn steeds zwaarder belaste boekenplanken.

Ter wille van die planken zou ik wat vaker boeken moeten uitlenen in de bibliotheek in plaats van ze steeds weer te kopen, ik weet het. Alleen komt lezen bij mij in vlagen. Zo'n vlaag kan dan weken aanhouden, inclusief nachtelijke leesmarathons, tijdens dewelke mijn voorkeur voor misdaadverhalen meer op een afwijking dan op een hobby gaat lijken. Maar zo'n bui kan even snel weer overwaaien waarna het maandenlang stil blijft op literatuurvlak en ik geen boek meer aanraak.

Het is dan iets comfortabeler om boeken 'in eigendom' in de kast te hebben: dat voorkomt astronomische bibliotheekboetes en beschuldigingen als 'boek-houder'. Bovendien hoef ik zelf geen al te grote bedragen te investeren in mijn boekenuitzet: verjaardag, Kerstmis en nieuwjaar zijn momenten waarop mijn voorraad steevast aangroeit zonder dat ik verplicht word daarvoor 'eigen middelen' aan te spreken.

Scandinavische misdaadauteurs genieten dus mijn voorkeur. Al verslind ik ook werk van hun Vlaamse genrecollega's Aspe, Deflo, Pierreux of De Bruyn en ben ik evenmin vies van televisiecrimi's als The Killing, The Inspector Linley Mysteries, Morse (zaliger) en andere Lewisen. 

Misschien moet ik ook eens een politiethriller of detectiveverhaal op papier proberen te zetten. Met een dader die, net als ik, kampt met chronische jeuk, op geregelde tijdstippen in een onbedwingbare krab-kramp schiet en zo overal een niet te negeren spoor van huidschilfers achterlaat. De speurder van dienst moet dan wel een absoluut incompetente nitwit en gepatenteerde luierik zijn: een eczeempatiënt met kurkdroge huid die in ijltempo vervelt, is als dader CSI-gewijs anders té makkelijk opgespoord. 

De perfecte moord plegen: een door jeuk geteisterde krabverslaafde als ik kan het maar beter uit zijn hoofd zetten. Daarvoor ben ik - ongewild - net iets té kwistig met het rondstrooien van fijnschilferig DNA...