Kwelvogel

Een kwelduivel had ik al (mijn jeukend eczeem, weet u wel), maar nu heb ik er ook een kwelvogel bij. 't Is te zeggen: onze tuin is een vliegend specimen rijker dat door mijn huisgenote tot kwelvogel is gedoopt.

De kwelvogel: zot van onze sierappeltjes.

Het gaat eigenlijk om een lijsterachtige, de turdus pilaris ofte kramsvogel. Eerlijk gezegd: ik had er nog nooit van gehoord en ik had er nog nooit eentje gezien. Tot een mooi, eerder voluptueus exemplaar zich een paar dagen geleden kwam vestigen in onze sierappelaar (het eerder frêle boompje in het midden van de tuin schenkt ons ook in winterse dagen wat kleur met zijn kleine, donkerrode vruchtjes).

Merels, ja, die zagen we al geregeld uit en onder de haag vandaan komen om tussen onze planten en struiken op zoek te gaan naar wat lekkers. In barre dagen duiken af en toe ook een roodborstje, een winterkoninkje en een paar koolmezen op - wanneer de eerste sneeuwvlokken vallen begint het bij mijn wederhelft steevast te kriebelen om dit soort donzige wezentjes te lokken met mezenbollen, al hebben die dit jaar veel van hun aantrekkingskracht verloren.

Maar een kramsvogel hadden we dus nog nooit gespot.

Sinds die turdus pilaris is neergestreken, is er van andere gevederde vriendjes nog nauwelijks sprake in onze tuin. De kramsvogel troont als een ervaren heerser in 'zijn' boompje dat hij als zijn persoonlijke uitkijkpost én voedselschuur beschouwt. De rode sierappeltjes gaan er bij hem in als zoete koek.

En o wee als er een andere vogel ook maar in de buurt durft te komen. Die wordt stante pede de levieten gelezen en van zijn recent (en zonder noemenswaardige tegenstand) veroverd territorium verjaagd. Deze telg van de lijsterfamilie gedraagt zich dus echt als een 'kwelvogel', een titel die hij wel als een geuzennaam lijkt te dragen.

Vanochtend zat er plots een hele zwerm kramsvogels in de tuin. Onze vriend had blijkbaar zijn familie uitgenodigd voor een (weliswaar kortstondig) appelfeestje. Zo kan ik het ook: trakteren met andermans fruit...