 |
| Voor zover bekend had Simonne nog geen last van behangdrang tijdens haar plechtige communie. |
Dit stuk is geschreven naar aanleiding van de 80ste verjaardag van Simonne, mijn moeder. Ontdek onderaan deze tekst de links naar de zeven andere ukseltjes die ik voor haar schreef.
Niets leuker dan bij het zien van een oude foto te raden naar de periode waarin het plaatje werd geschoten. De outfits van de figuranten op soms vergeelde beelden verraden vaak veel, al bieden ze nooit 100 procent zekerheid. Wie een kiekje van de uitgaande jeugd in de jaren tachtig naast eentje van de hipsters van vandaag legt, zou durven zweren dat ze allebei een stille getuige zijn van hetzelfde momentum in hetzelfde decennium – ik zie in een flashback mezelf én mijn vriendinnen pakweg 35 jaar geleden nog lopen met gelijkaardige wijde truien en broeken met een even hoge taille als die van de tieners van vandaag.
Wanneer ik in een vlaag van weemoed nog eens in het fotografische privé-archief duik, en het ene na het andere familietafereel zie passeren in het huis waarin ik opgroeide, dan laat ik me voor een gokje over de datering zelden leiden door hoe we er toen zelf bij liepen. Ik concentreer me dan liever op de muren. Op het behang. Dat veranderde snel genoeg om er de tijdsgeest te kunnen uit afleiden. En om in staat te zijn om moeders goesting van het moment te detecteren.
Behangen bij ons thuis, dat was nooit een kwestie van planmatige aanpak. Dat was geen zaak van zware boeken met papierstalen aanslepen om dan te wikken en te wegen. Nee, behangen was iets wat per definitie onverwachts werd aangekondigd - om de uksels van te krijgen. Met een verrassend en dus schrikbarend startschot dat moeder steevast op een zaterdagochtend loste. Niet tussen de soep en de patatten, maar aan de ontbijttafel. Daar was het dat zich om de paar jaar, doorgaans bij het begin van wat een rustig weekend had moeten worden, haast woord voor woord eenzelfde dialoog ontspon.
Zij (met haar mond vol boterham): “Zeg, Marcel, 't is tijd dat we nog eens behangen, hé. Dat papier trekt op niks meer, dat is al lang gedemodeerd.”
Hij (verslikt zich in zijn koffie maar weet meteen hoe laat het is: een uur of 8 's ochtends én behangdag): “Moet dat vandaag?”
Vaders vraag klonk telkens als een meelijwekkende wanhoopskreet van iemand die op dat moment al wist dat de strijd bij voorbaat verloren was. Van iemand die besefte dat zijn nog heerlijk lege agenda zou worden ingevuld met pappen en nathouden.
Zij (onverbiddelijk): “Om 9u zijn de winkels open.”
Zelden heeft moeder ergens minder woorden aan vuil gemaakt dan aan behangen.
---
Lees meer over de kleine kantjes en het grote hart van Simonne:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten