Superwoman

Superwoman. Zo placht Marcel haar wel eens te noemen - en hij kan het weten: hij deelt al jaren lief en leed met haar. Superwoman, dus. Al heeft ze geen cape en vliegt ze niet door de lucht om één of ander onheil te gaan bestrijden. Toch een superwoman, ons moeder. Niet alleen omdat ze op haar 80ste nog altijd denkt dat ze alles aankan (hoewel de 'carrosserie' niet altijd meer meewil). En ook niet alleen omdat ze als modelverpleegster al jaren de dagelijkse zorg voor vader voor haar rekening neemt. Die Superwoman-eretitel heeft ze vooral gekregen door die ingebouwde turboknop die god-weet-wie bij haar ooit eens 'aan' heeft gezet. De knapste koppen en grootste specialisten hebben er zich sindsdien al over gebogen, maar niemand krijgt die knop nog uitgezet. En dus blijft ze in permanente turbostand.

Superwoman is dus tachtig geworden. Je zou het haar niet aangeven, fysiek noch mentaal, maar haar geboortedatum liegt niet. 25 november 1941. Een van de oorlogsjaren waarvan ze zich nauwelijks nog iets herinnert. Van haar (op zijn zachtst gezegd) 'moeilijke jeugd' is wel veel blijven hangen. Met een vader die ze al verloor toen ze nog een kleuter was. En met een als tiener 'opgesloten' bestaan, om thuis als een soort huisslaaf te moeten werken tot ze er bij neerviel. Soms letterlijk. Het huis uit en met koffer en al op straat gezet toen ze aan trouwen dacht. Zonder één frank op zak. 

Het heeft haar tegen wil en dank gehard, net als alle tegenslagen die ze ook later nog op haar bord kreeg. Maar de ruwe bolster die ze er - in noodzakelijke overlevingsmodus - mee heeft gekweekt, heeft haar tegelijk grote, warme en genereuze hart nooit aangetast. Superwoman is eigenlijk al tachtig jaar 'te goed voor deze wereld'. We hopen dat ze dat nog lang mag blijven.

Ter gelegenheid van de vervolmaking van haar achtste decennium op deze aardkloot, hebben we de kleine kantjes van Superwoman proberen te vatten in acht cursiefjes. Over de ukseltjes die ze al eens veroorzaakte bij man en nageslacht. Over de kleine onhebbelijkheden waar ze zelf altijd als eerste het hardste moest om lachen. We hebben die stukjes ook gebundeld in een kunstig en rijk geïllustreerd boekje - 't is te zeggen, dat is gebeurd door iemand die ik héél goed ken. 😄 Het is een kleine en aparte biografie geworden, in woord en beeld. 

We hebben ook een lied gemaakt voor haar. Een litanie. Met de woorden waarmee zij ons in onze jeugdjaren al eens toesprak (oké, misschien wat aangedikt, maar dat catalogeren we dan onder de noemer 'dichterlijke vrijheid').

De Lôriken-litanie, zo heet de compositie. Over hoe moeder Simonne slachtoffer werd van haar eigen perfectionisme. Over hoe haar kinderen niet mochten helpen in het huishouden - haar kook-, orde-, en poetsstandaarden lagen daarvoor te hoog. Over hoe ze dat soms zelf wel eens beu werd, waarna ze haar nakomelingen in een lange litanie als luieriken bestempelde en hen dan toch aan het werk zette - en over hoe dat uiteindelijk toch nooit lang duurde omdat haar perfectionisme het al gauw overnam en ze toch weer liever alles zelf deed.

De Lôriken-litanie, dus. Op muziek én in beeld. Speciaal voor Superwoman. 

P.S.: De video hieronder is wat gecomprimeerd en dus van mindere kwaliteit. Als je hem met beter beeld rechtstreeks op YouTube wil bekijken, klik dan hier. 

---

Lees meer over de kleine kantjes en het grote hart van Simonne:

• Vlekkenkampioen
• Groen
• Behangen
• Sven, Wout, Michel en Frank
• Millimeterwerk
• Kinderanimatie
• Kermiskramen, tombola's en quizzen
• Dokter